اثر درمانی ترتینوئین بر سطح انسولین پلاسما و میزان نیتریک اکساید در موش های C57BL/6 دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

ترتینوئین از جمله فعال ترین متابولیت های رتینوئیک اسید در بدن است که دارای انواع فعالیت های بیولوژیکی از جمله اثر آنتی اکسیدانی و تعدیل گر ایمنی در موارد التهابی و خودایمنی می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات ترتینوئین بر سطح انسولین پلاسما و میزان نیتریک اکساید در موش های C57BL/6 دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود.
در این مطالعه تجربی، 15 سر موش نر C57BL/6، به 3 گروه 5 تایی تقسیم بندی شدند: 1) گروه نرمال، 2)گروه کنترل دیابتی (تزریق استرپتوزوتوسین روزانه mg/kg/day 40 برای 5 روز متوالی) و 3) گروه درمانی (تزریق ترتینوئین روزانه mg/kg/day i.p.20 برای 21 روز پس از القائ دیابت). سپس میزان تولید نیتریک اکساید در محیط کشت سلول های طحالی و سطح انسولین پلاسما سنجیده شد. داده های آماری توسط آزمون آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) و Tukey s test توسط نرم افزار آماری Microsoft Excel مورد ارزیابی قرار گرفت.
ترتینوئین مانع از کاهش سطح انسولین پلاسما ایجاد شده توسط STZ شد که نشان از اثر پیشگیرانه تریتینوئین در تخریب سلول های B بود. هم چنین تولید نیتریک اکساید به طور قابل ملاحظه ای در گروه درمانی کاهش یافت (05/0< p).
استنتاج: این یافته ها نشان می دهد که ترتینوئین ممکن است اثر درمانی در برابر تخریب خودایمن سلول های بتا پانکراس در طی دیابت نوع 1 ایجاد شده توسط STZ در موش داشته باشد.