پژوهش تطبیقی در روایات تقیه

تقیه یکی از مفاهیم اصیل اسلامی است که ریشه در فطرت و نهاد انسان ها داشته و به معنای مخفی کردن حق و واقعیت از دیگران یا اظهار خلاف آن به جهت مصلحتی مهم تر از مصلحت اظهار حق است. جامعیت دین اسلام و پویا و انعطاف پذیری فقه آن، راهکارهایی برای پیروان و رهروان صادق خویش قرار داده است تا در شرایط دشوار، راهگشای آنان باشد؛ از این رو شیوه مقتدرانه ای چون تقیه را جهت حفاظت از ضرر و خطرهای پیش رو یا به جهت مصالح مهم تر در جهت پیشبرد اهداف مقدس انسانی و الهی در شرایط خاص و ویژه قرار داده است. روایات نبوی و ائمه معصومین^ بعد از آیات الهی، مهم ترین دلیل بر مشروعیت تقیه بوده است که اندیشمندان فریقین با توجه به آن روایات، تقیه و احکام آن را استنباط کرده اند. مجموعه روایات بسیاری را می توان درباره دعوت و سفارش به تقیه ارزیابی کرد که با توجه به آنها باید اذعان داشت که تقیه از احکام مسلم اسلام است و سبب بقای اسلام و باعث همزیستی مسالمت آمیز میان مسلمین با پیروان ادیان دیگر و وحدت و اخوت اسلامی می شود.