بررسی فنوتایپی توانایی تولید آنزیم AmpC-beta-lactamase و تعیین پروفایل مقاومت آنتی بیوتیکی در ایزوله های بالینی کلبسیلا اکسی توکا

کلبسیلا اکسی توکا پاتوژن فرصت طلبی است که در ایحاد بسیاری از عفونت های بیمارستانی نقش دارد. شیوع مقاومت به کلاس های مختلف آنتی بیوتیکی در گونه های کلبسیلا در حال افزایش است. در برخی از ایزوله ها مقاومت به واسطه تولید آنزیم AmpC-beta-lactamase است. هدف از این مطالعه بررسی توانایی تولید AmpC-beta-lactamase و شناسایی پروفایل مقاومت آنتی بیوتیکی در ایزوله های بالینی کلبسیلا اکسی توکا در شیراز (ایران) می باشد.
در این مطالعه مقطعی، 35 سویه کلبسیلا اکسی توکا از بیماران بستری در بیمارستان های شیراز (ایران) جدا شدند و کشت مجدد بر روی محیط های میکروب شناسی شامل مک کانکی آگار انجام شد. ایزوله ها با استفاده از تست های طراحی شده در سیستم API20E مورد تایید نهایی قرار گرفتند. تست تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی بر اساس پروتکل استانداردهای بالینی و آزمایشگاهی (CLSI 2014) انجام شد. به منظور شناسایی فنوتیپی سویه های تولیدکننده AmpC-beta-lactamase از دیسک های سفوکسیتین و سفپیم استفاده شد.
به طور کلی 35 ایزوله کلبسیلا اکسی توکا ایزوله و مورد بررسی قرار گرفتند که از این بین 4 (4/11 درصد) ایزوله تولیدکننده AmpC-beta-lactamase بودند. در بین آنتی میکروبیال های مورد بررسی ایمی پنم (100 درصد) و کلیستین (100 درصد) موثرترین داروها علیه ایزوله ها بودند. میزان مقاومت ایزوله ها به آمیکاسین، سفوکسیتین، سیپروفلوکساسین و سفپیم به ترتیب 6/88 درصد، 6/88 درصد، 7/85 درصد و 7/85 درصد بود. ایزوله ها بالاترین مقاومت را به سفتازیدیم (20 درصد) نشان دادند. همه ایزوله های AmpC-beta-lactamase positive به آمیکاسین، ایمی پنم و کلیستین حساس بودند.
نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سفالوسپورین های نسل سوم علیه 20 درصد از عفونت های ناشی از سویه های کلبسیلا اکسی توکا مورد مطالعه موثر نیستند. مقاومت به دو کلاس آنتی بیوتیکی بزرگ (آمینوگلیکوزید ها و سفالوسپورین ها) در بین سویه های مورد بررسی مشاهده شد و درمان عفونت های ناشی از این ایزوله ها در آینده مشکل بزرگی خواهد بود.