سنجش درجه توسعه یافتگی اقتصادی- اجتماعی در مناطق بیابانی (مطالعه موردی: منطقه آب جاغ جاغ، سمیرم)

تحقق برنامه های مدیریتی در یک منطقه بدون توجه به مسایل اقتصادی – اجتماعی نه تنها نتایج مطلوبی را به همراه ندارد بلکه اثرات منفی آن به مراتب بیشتر خواهد بود. برای تخصیص اعتبارات و منابع میان این مناطق، شناسایی جایگاه و رتبه مناطق از نظر برخورداری از مواهب توسعه ضروری است. جهت رتبه بندی، بر اساس کلیه شاخص ها روش های متفاوتی وجود دارد که الزاما جواب های یکسانی را در پی ندارد. در میان روش های گوناگون، روش های تاکسونومی عددی که با تلفیق نمودن شاخص های مختلف توسعه، جهت تعیین درجه توسعه یافتگی منطقه آب جاغ جاغ استفاده شد. نتایج این تحقیق مشخص می سازد که هر منطقه می تواند در عوامل مختلف دارای رتبه بندی هایی به غیر از رتبه کل باشد. اولین رتبه مربوط به منطقه شهری، رتبه دوم مربوط به منطقه عشایرنشین و رتبه سوم به مناطق روستایی تعلق گرفته است. این رتبه بندی ها می تواند به عنوان یک پایه و مبنا جهت برنامه ریزی مناطق در نظر گرفته شود.