تاثیر جنیستئین بر حافظه فضایی موش های صحرایی پارکینسونی اواریکتومی شده

اختلال در حافظه و یادگیری از عوارض بیماری پارکینسون می باشد. همچنین کاهش هورمون استروژن در دوران یائسگی باعث بروز اختلال در حافظه می گردد. با توجه به اینکه جنیستئین دارای اثرات استروژنی و محافظت نورونی می باشد. بنابراین این مطالعه جهت بررسی اثر جنیستئین بر یادگیری و حافظه در موش های صحرایی پارکینسونی اواریکتومی شده انجام گردید.
این مطالعه تجربی بر روی 48 سر از موشهای صحرایی ماده نژاد ویستار که به شش گروه 8تایی تقسیم شدند، انجام گردیدکه گروه ها شامل گروه کنترل و پارکینسونی دریافت کننده حلال دی متیل سولفوکساید و چهار گروه پارکینسونی-اواریکتومی شده دریافت کننده حلال دی متیل سولفوکساید، جنیستئین (mg/kg10)، تاموکسیفن (mg/kg20) و مخلوط جنیستئین (mg/kg10) و تاموکسیفن(mg/kg20) به صورت پیش درمان به مدت یک هفته بودند. مسیر نیگرواستریاتال توسط 8 میکروگرم 6-هیدروکسی دوپامین تخریب شد. یادگیری و حافظه فضایی با آزمون ماز آبی موریس مورد بررسی قرار گرفت.
در هر دو مرحله یادگیری و بازخوانی اختلاف معنی داری بین گروه کنترل با گروه های پارکینسونی و پارکینسونی-اواریکتومی (0/0001p<) وجود دارد. همچنین گروه های پارکینسونی-اواریکتومی 0/26±4/21 ثانیه و پارکینسونی 0/61±5/94 ثانیه در ربع هدف مانده اند که در مقایسه با گروه کنترل کمتر (0/33±12/15 ثانیه)بوده است. بعلاوه اواریکتومی باعث افزایش مدت زمان یادگیری (0/002p=) و کاهش مدت زمان بازخوانی (0/034p=) در موش های پارکینسونی شد. جنیستئین (0/46±11/85 ثانیه) در مقایسه با دریافت کننده جنیستئین و تاموکسیفن(0/86±6/37 ثانیه)مدت زمان بیشتری را در ربع هدف طی کرده است (0/0001p=).
نتایج مطالعه نشان داد که جنیستئین یادگیری و حافظه فضایی در موش های صحرایی پارکینسونی اواریکتومی شده را بهبود می بخشد