مقایسه عنصر گره افکنی در دو منظومه لیلی و مجنون نظامی و مجنون و لیلی امیرخسرو دهلوی

لیلی و مجنون از مشهورترین داستان های عاشقانه ادب کهن ایران است که ریشه ای عربی دارد و نخستین بار نظامی گنجوی آن را به نظم درآورد. پس از نظامی، نظیره گویان بسیاری به سرودن این داستان پرداختند؛ از جمله می توان به امیرخسرو دهلوی که از نخستین و مشهورترین مقلدان خمسه نظامی است، اشاره کرد. در هر داستانی چه به نظم و چه به نثر، کیفیت و نوع استفاده از عناصر داستان می تواند مبنایی برای سنجش خوب یا ضعیف بودن آن داستان قرار گیرد. یکی از مهمترین عناصر داستان، عنصر پیرنگ است که خود زیرمجموعه های دیگری را در بر می گیرد، یکی از این زیرمجموعه ها عنصر گره افکنی است. در این مقاله سعی شده است دو روایت نظامی و امیرخسرو از داستان لیلی و مجنون از منظر عنصرگره افکنی و کیفیت آن مورد نقد و بررسی قرار گیرد. نکته قابل توجه در این مقاله این است که شاعر دهلوی در پرداختن به این عنصر در منظومه خود بسیار موفق تر از پیشرو خود عمل کرده است و خلاف آنچه در ذهن ادب دوستان جا افتاده است، روایت نظامی از لیلی و مجنون، موفق ترین روایت این داستان نیست.