مروری بر نظریه تعمیم پذیری و کاربردهای آن در آموزش پزشکی

تمام اندازه گیری ها از جمله ارزیابی دانشجویان پزشکی در ذات خود واجد خطا هستند. با توجه به ضرورت حفظ کیفیت ارزیابی در علوم پزشکی، یافتن روش هایی برای برآورد میزان خطا و کاهش آن حائز اهمیت است. طی سال های اخیر، پیشرفت های چشمگیری در زمینه نظریه های اندازه گیری صورت گرفته است که در این راه کمک کننده است.
در این مقاله، پس از مروری بر نظریه کلاسیک آزمون و محدودیت های آن، با استفاده از مثال هایی در خصوص آزمون عینی ساختارمند بالینی، نظریه تعمیم پذیری را بررسی می کنیم.
طبق نظریه کلاسیک آزمون، نمره ای که دانشجو در امتحان کسب کرده است، معادل نمره واقعی او نیست و با خطا همراه است. با تعیین پایایی آزمون می توانیم بگوییم میزان تاثیر خطای تصادفی در نمره چقدر بوده است اما در این نظریه نمی توان در آن واحد، تمام منابع خطا را در نظر گرفت. برای رفع این محدودیت از نظریه تعمیم پذیری استفاده می شود که بر اساس مدل های آماری آنالیز واریانس، سهم منابع مختلف خطا را در اندازه گیری مشخص می کند و علاوه بر برآورد پایایی آزمون، پیشنهادهایی برای بهبود تعمیم پذیری نتایج ارایه می دهد.
در نظریه کلاسیک آزمون، شناسایی میزان اثر منابع مختلف خطاهای احتمالی به تفکیک امکان پذیر نیست. در حالی که با استفاده از نظریه تعمیم پذیری می توان سهم هریک از منابع خطا را شناسایی نمود و برای آزمونی پایاتر برنامه ریزی کرد.