بررسی امکان حذف اسید هیومیک با نمک های آهن و آلومینیوم از منابع آبی در شرایط انعقاد متداول

اسید هیومیک عامل اصلی تشکیل تری هالومتان ها (THMs) در فرایند کلرزنی آب می باشد که سرطان زای شناخته شده اند. هدف این مطالعه بررسی قابلیت حذف اسید هیومیک توسط سه ماده منعقد کننده PACl، الوم و کلرو فریک از منابع آبی و اثر آن بر پتانسیل زتا بوده است
این مطالعه به صورت تجربی در مقیاس آزمایشگاهی انجام شده است. آزمایشات در راکتور ناپیوسته در غلظت mg/l10 اسید هیومیک، pH در محدوده 5، 7 و 9 و دوزهای منعقد کننده 10، 20 وmg/l30 انجام گرفت مقادیر پتانسیل زتا و THMs هم تحت شرایط بهینه حذف اسید هیومیک اندازه گیری شد.
این مطالعه نشان داد در دوزهای بهینه برای حذف اسید هیومیک کلروفریک با راندمان حذف 89 درصد بالاترین کارایی را داشته است و PACl با 88 درصد و الوم با 81 درصد در رتبه بعدی قرار داشتند ولی مقادیر شاخص SUVA فقط برای کلروفریک کم تر از محدوده مجاز (کم تر ازL/mg m 2) به دست آمد. همچنین در شرایط بهینه مقادیر pH، پتانسیل زتا و تری هالومتان به ترتیب بالای 7، mV 15- و کم تر از ppb50 حاصل شد.
کلروفریک می تواند برای حذف اسید هیومیک مورداستفاده قرار گیرد ولی کاربرد نمک های آلومینیوم امکان تشکیل THMs را افزایش می دهد. کلرزنی آب تصفیه شده با کلروفریک کاهش مقادیر تری هالومتان به محدوده مجاز USEPA (ppb<80) را تایید نمود. همچنین مکانیسم غالب حذف اسید هیومیک توسط کلروفریک با توجه به مقادیر پتانسیل زتا جذب سطحی تعیین گردید.