«نگاهی به غایت گرایی قاعده نگر»

در اخلاق هنجاری، نظریات وظیفه گرایانه در مقابل نظریات غایت گرایانه قرار می گیرند. در حالی که، غایت گرایی، اعمال درست را براساس غایات خیر مشخص و معین می کند؛ وظیفه گرایی مدعی است که اگر چه، غایات و وسایل نیل به آنها فی نفسه مرتبط با عمل هستند و پیوندی ناگسستنی با یکدیگر دارند، اما، ویژگی های مهم دیگری نیز وجود دارد که تعیین کننده ی درستی و نادرستی اعمال می باشند. غایت گرایی به دو شاخه ی غایت گرایی عمل نگر و غایت گرایی قاعده نگر تقسیم می شود؛ هر دو در اینکه اعمال را باید بر اساس نتایج و پیامد آنها ارزیابی کرد، توافق دارند؛ اما، در اینکه معیار اصلی ارزیابی چه می تواند باشد، اختلاف دارند. بر اساس غایت گرایی عمل نگر، داوری و ارزیابی شخص فاعل یا قضاوت خود فرد، ملاک تعیین کننده ی درستی یا نادرستی عمل است. اما بر اساس غایت گرایی قاعده نگر، این اصول و قواعد کلی هستند که تعیین می کنند انجام کدام عمل، درست است. در این مقاله به بررسی غایت گرایی قاعده نگر و انتقادات وارد بر آن می پردازیم.