ناتوانی ارتباط کلامی در آخر بازی ساموئل بکت

عجز زبانی و میل ارتباط، هردو باهم در دنیای رو به زوال آخر بازی به چشم می خورند. دنیایی که شخصیت های آن در تلاش برای مبارزه با سکوت مطلق و حفظ حتی کوچک ترین تبادل کلامی هستند. همانطور که آشفتگی کلام شخصیت ها نمایانگر آن است، بدلیل ناتوانی در ارتباط درونی، آن ها به ارتباط بیرونی روی می آورند که طبیعتا نیازمند حضور یک مخاطب می باشد. بنابراین هر مکالمه ای نوعی دوگانگی می طلبد و همین دوگانگی گاهی به خشونت های کلامی و فیزیکی در ارتباط منجر می شود تا نهایتا گفتار را در بی معنایی و سکوت فرو برد.
این مقاله به بررسی مکانیسم های زبانی ای می پردازد که در ایجاد عدم ارتباط کلامی در آخر بازی نقش بسزایی دارند. بدلیل فقر زبانی, در اکثر موارد این عدم ارتباط است که بر شوق ارتباط چیره می شود و این تنش بین ارتباط و عدم ارتباط, تا پایان نمایش استمرار دارد.