اثر شدت های مختلف فعالیت هوازی حاد بر غلظت رزیستین پلاسما و مقاومت به انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع دو

هدف از این تحقیق مقایسه شدت های مختلف فعالیت هوازی حاد بر غلظت رزیستین پلاسما در مردان مبتلا به دیابت نوع دو بود.
تعداد 10 آزمودنی مبتلا به دیابت نوع دو (میانگین±انحراف معیار؛ سن، 6/3±6/52 سال ؛ قد، 7/6± 3/171 سانتی متر؛ وزن 7/4±58/87 کیلو گرم) در تحقیق شرکت کردند. در جلسه اول سنجش های آنتروپومتریکی، ترکیب بدنی و اوج اکسیژن مصرفی(VO2peak) آزمودنی ها اندازه گیری شد. در جلسات دوم تا چهارم آزمودنی ها پس از حداقل 10 ساعت ناشتایی در یک طرح متقاطع با سه شدت %40 ، %60 و %80 اوج اکسیژن مصرفی، طی سه جلسه به فاصله یک هفته روی تردمیل دویدند. هزینه انرژی هر جلسه فعالیت 300 کیلو کالری بود. نمونه خونی قبل از فعالیت، بلافاصله و 24 ساعت پس از هر شدت فعالیت برای اندازه گیری فاکتور های تحقیق جمع آوری شد.
نتایج تحقیق نشان داد که هیچ یک از اثرات اصلی زمان نمونه گیری و فعالیت و اثر تعاملی زمان نمونه گیری * فعالیت بر سطوح رزیستین، گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) معنی دار نبود (05/0< p). همچنین نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد بین مقدار تغییرات رزیستین و دیگر فاکتور های تحقیق در شدت های مختلف ارتباط معنی داری وجود نداشت (05/0< p).
می توان نتیجه گیری کرد که فعالیت حاد با شدت های مختلف روی رزیستین در افراد مبتلا به دیابت نوع دو تاثیری ندارد، که این نتایج ممکن است به دلیل ثابت بودن هزینه انرژی در هر جلسه از فعالیت باشد.