تعیین پتانسیل آسیب پذیری آبخوران بر اساس مدل های دراستیک و منطق فازی مطالعه موردی: دشت همدان بهار

شناخت آسیب پذیری آبهای زیرزمینی، به حفاظت منابع زیرزمینی و مدیریت کیفیت آنها کمک خواهد کرد. امکان رسیدن آلاینده به آب زیرزمینی و انتشار در آن، پس از آلوده شدن سطح زمین را آسیب پذیری آبخوان مینامند. ارزیابی آسیبپذیری آبخوان یعنی شناسایی نواحی مستعد به آلودگی که در این تحقیق بر اساس مدلهای دراستیک و منطق فازی انجام شد. مدل دراستیک شامل هفت پارامتر مهم هیدروژئولوژیکی (عمق تا سطح ایستابی، تغذیه خالص، محیط آبخوان، محیط خاک، توپوگرافی، تاثیر محیط غیراشباع و هدایت هیدرولیکی) است که نقشه های تولیدشده مربوط به هر پارامتر بر اساس رتبهبندی ها و وزنهای مدل دراستیک، طبقه بندی و ترکیب شدند. در روش فازی هفت پارامتر مدل دراستیک، به عنوان ورودی های مدل بر اساس تابع عضویت فازی خطی، رتبه بندی و بر اساس عملگر حاصلضرب فازی، لایه ها ترکیب و نقشه نهایی بهدست آمد. نتایج هر دو روش نشان داد که بیشترین پتانسیل آلودگی آبهای زیرزمینی دشت همدان - بهار به نیترات مربوط به حاشیه های جنوبی، غربی و شمالشرقی دشت و محدوده های با پتانسیل آلودگی خیلی کم و کم مربوط به مرکز، شمال و شرق دشت بود. همچنین هر دو روش، پتانسیل آسیب پذیری را در آبخوان دشت همدان- بهار با دقت تقریبا یکسانی پیشبینی کردند. بر اساس تحلیل حساسیت انجامشده، موثرترین پارامتر بر پتانسیل آسیبپذیری، عمق تا سطح ایستابی بود.