همخوانی گروه بندی رقم ها و رگه های پیشرفته سویا با استفاده از نشانگرهای ریز ماهواره و شاخص های تحمل به تنش خشکی در دو منطقه رشت و گنبدکاووس

پیچیدگی کنترل ژنتیکی تحمل به خشکی، استفاده از روش های مولکولی در کنار روش های زیست سنجی (بیومتری) را برای بهبود این صفت در گیاهان پرهیز ناپذیر می سازد. این پژوهش با شمار 121 رقم و رگه (لاین) پیشرفته سویا در دو محیط عادی (نرمال) و تحت تنش خشکی به همراه 21 نشانگر ریز ماهواره مرتبط با تحمل به تنش خشکی در دو منطقه رشت و گنبدکاووس اجرا شد. گروه بندی ژنوتیپ ها بر پایه شاخص تحمل به تنش (STI)، میانگین هندسی بهره وری (GMP)، شاخص میانگین عملکرد (MP) و شاخص پایداری (YI) و همچنین عملکرد بوته در شرایط عادی و تنش با استفاده از تجزیه خوشه ایدر هر دو منطقه، آن ها را به سه خوشه حساس، نیمه حساس و متحمل منتسب کرد. بنا بر نتایج، ژنوتیپ های شماره 8، 9، 11، 25، 34، 37، 42، 44، 49، 63، 66 و 86 در هر دو منطقه به عنوان ژنوتیپ های متحمل شناسایی شدند. تجزیه خوشه ایبر پایه نشانگرهای ریز ماهواره نیز رقم ها و رگه ها را به سه گروه تقسیم کرد. مقایسه دو نمودار درختواره ای (دندروگرام ) بیانگر همخوانی شایان توجه بین آن ها بود. تجزیه رگرسیونی گام به گام نیز نشان داد که نشانگرهای Satt454، Satt142، Satt648 و Satt345 ارتباط معنی داری با شاخص های تحمل به خشکی دارند و به طور متغیر بین 4 الی 15 درصد از تغییرات آن ها را توجیه کردند. این نتایج می تواند تاییدی بر نقش این نشانگرها در پیوسته بودن با نواحی ژنومی مرتبط باتحمل به تنش خشکی باشد و انتظار می رود بتوان از آن ها در برنامه های بهبود عملکرد سویا در رویارویی با تنش خشکی بهره برد.