تاثیر مکمل دهی ویتامین D با دوزهای مختلف بر مقاومت به انسولین در موش های صحرایی اوارکتومی شده

دیابت نوع 2 و کمبود ویتامین D، هر دو در دوران یائسگی بسیار شایع هستند. از آنجا که تاثیر مکمل دهی ویتامین D با دوزهای مختلف بر گلوکز خون، غلظت انسولین و مقاومت به انسولین نامعلوم است، بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر مکمل دهی ویتامین D با دوزهای مختلف بر چربی احشایی، گلوکز خون، غلظت انسولین و مقاومت به انسولین در موش های صحرایی اوارکتومی شده انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، 32 سر موش صحرایی ماده از نژاد ویستار، در 4 گروه 8 تایی شامل: سه گروه دریافت کننده مکمل ویتامین D (با دوز بالا، متوسط و پایین) و یک گروه کنترل قرار گرفتند. پس از 8 هفته مکمل دهی ویتامین D؛ وزن، قد، دور کمر، چربی احشایی و غلظت پلاسمایی گلوکز و انسولین اندازه گیری و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) و BMI محاسبه شد. داده ها با استفاده از آزمون تی همبسته و تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) در سطح معنی داری 05/0˂P تجزیه و تحلیل شدند.
بعد از هشت هفته برنامه مداخله ای؛ وزن بدن، BMI، اندازه دور کمر، چربی احشایی، انسولین، گلوکز خون و شاخص مقاومت به انسولین در گروه های دریافت کننده ویتامین D با دوز بالا نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری پایین تر بود (05/0>P). مکمل دهی ویتامین D با دوز بالا در مقایسه با دوز متوسط و پایین، سبب کاهش معنی داری در سطح انسولین، گلوکز خون و شاخص مقاومت به انسولین گردید.
نتایج این مطالعه نشان داد که مصرف دوز بالای ویتامین D می تواند موجب بهبودی قابل ملاحظه در میزان گلوکز خون ناشتا، وضعیت عملکرد انسولین و مقاومت به انسولین ارزیابی شده با شاخص HOMA-IR شود و افزودن مکمل ویتامین D، اثر مثبت بر تحمل قند در موش های یائسه دارد.