مقایسه آلودگی به لپتوسپیرا اینتروگانس در گوسفند و بز

اکثر آلودگی های ناشی از لپتوسپیرا در گوسفند و بز بدون علامت هستند اما ممکن است علائمی مانند تب، سقط جنین، مرده زایی و قطع تولید شیر را بدنبال داشته باشد. تفاوت رفتار تغذیه ای گوسفند و بز ممکن است باعث اختلاف در میزان فراوانی آلودگی به لپتوسپیرا اینتروگانس در آنها شود.
هدف از این مطالعه مقایسه شیوع آنتی بادی های ضد گونه لپتوسپیرا اینتروگانس در گوسفند و بز می باشد.
به منظور مقایسه میزان شیوع سرولوژیکی لپتوسپیراهای بیماریزا در گوسفند و بز، از تعداد 246 راس گوسفند و 210 راس بز از 12 گله و از 8 منطقه اهواز نمونه های خون اخذ گردید. نمونه های سرم با آزمایش آگلوتیناسیون میکروسکوپی (MAT) و با استفاده از سروتیپ های پومونا، کانیکولا، بالوم، ایکتروهموراژیه، گریپوتیفوزا، تاراسوی و آسترالیس ارزیابی شدند.
شیوع سرمی آلودگی به لپتوسپیرا در گوسفند 8.53 ٪ و در بز 10.95 % بود. بالاترین فراوانی سرمی در هر دو گونه مربوط به سروتیپ پومونا به میزان 68.18 ٪ در گوسفند و 56٪ در بز و بعد از آن به ترتیپ ایکتروهموراژیه (18.8%)، کانیکولا، هارجو و گریپوتیفوزا (هر کدام 4.5%) در گوسفند و ایکتروهموراژیه (28 %) و کانیکولا (16%) در بز قرار داشتند. بررسی های آماری نشان داد که از نظر فراوانی آلودگی سرمی بین گوسفند و بز (0.428= p) و نیز بین گروه های سنی در گوسفند (0.310=p) و بز (0.363= p) اختلافی وجود ندارد. هرچند، یک گرایش به درصد آلودگی بیشتر در حیوانات بالغ (بالای سه سال سن) در مقایسه با جوان ترها مشاهده گردید. توزیع فراوانی آلودگی به لپتوسپیرا در گوسفند (0.466= p) و بز( 0.710= p) هیج اختلاف آماری در بین مناطق مختلف را نشان نمی دهد.
نتیجه گیری نهایی: از نتایج این مطالعه چنین نتیجه گیری می شود که اختلافی در درصد آلودگی به لپتوسپیرا اینتروگانس در بین گوسفند و بز که در یک گله و تحت شرایط مدیریتی یکسان نگه داری می شوند، وجود ندارد.