ارزیابی شدت فرسایش بادی در منطقه علاء سمنان با استفاده از مدل IRIFR.E.A

بخش وسیعی از کشور ایران را مناطق خشک و فراخشک فرا گرفته است که به دلیل شرایط خاص محیطی ازجمله کمی بارندگی و تراکم محدود پوشش گیاهی، زمینه برای وقوع فرسایش بادی بسیار مساعد است هرچند که فرسایش بادی به دلیل گستره وسیع فعالیت خود معمولا از عملکرد تخریبی خفیف تری نسبت به فرسایش آبی برخوردار است. به دلیل منطبق نبودن مدل های ارائه شده توسط سایر کشورها با شرایط اقلیمی و ادافیکی کشومان، مدل تجربی ایریفر تدوین و ارائه شد. در این روش نه عامل موثر در رسوب دهی فرسایش بادی مورد بررسی قرار گرفته و در پایان رسوب دهی ناشی از فرسایش بادی برای هریک از واحدهای کاری، زیرحوزه ها و حوزه آبخیز تعیین می شود. در این تحقیق، از روش تجربی ایریفر (IRIFR.E.A) برای بررسی شدت فرسایش بادی و همچنین تعیین کلاس های فرسایش بادی در منطقه علاء سمنان استفاده شد. بدین منظور امتیازات واحد های کاری تعیین شده در منطقه با توجه به نه عامل موثر در این روش محاسبه شد. با توجه به این نتایج بیشترین امتیاز مربوط به واحدهای کاری آبراهه و اراضی رسی همراه با کلوتک به ترتیب با رسوب دهی سالانه 4443/2 و 5212/6 تن بر کیلومترمربع می باشد. بر این اساس مشخص شد که 2/5 درصد از منطقه دارای فرسایش جزئی (خیلی کم)، 48/23 درصد دارای فرسایش کم، 19/98 درصد دارای فرسایش متوسط و 29/19 درصد هم دارای فرسایش شدید است.