بهره گیری از دانش و هنر بومی برای دستیابی به سرپناه موقت ارزان قیمت؛ نمونه موردی: سیل 2010 پاکستان

ضرورت نیاز به سرپناه پس از سانحه چالش اصلی برای دولت ها، سازمان های بشر دوستانه و مهم تر از همه برای مردم آسیب دیده است. در پی بارش های موسمی در سال 2010 در پاکستان، یکی از بدترین سیل ها در تاریخ این کشور و یکی از بحران های بزرگ جامعه بشری در قرن اخیر رقم خورد. بعد از امداد اضطراری، در مرحله ساماندهی رویکرد سرپناه تک اتاقه توسط سازمان های حمایت کننده مردم، مطرح شد. در اصل این سرپناه برای اسکان موقت طراحی شده بود اما در صورت تمایل، آسیب دیدگان می توانستند آن را گسترش داده و به عنوان اسکان دائم نیز از آن استفاده کنند. در سال 2010 پنج نوع مختلف از این سرپناه در جنوب پاکستان ساخته شد. هدف این پژوهش بررسی و شناخت ویژگی های این سرپناه ارزان قیمت می باشد که با دانش و هنر بومی ساخته شده است.
روش این مقاله بررسی اسناد، متون و مدارک مکتوب و همچنین استفاده از منابع اینترنتی برای شناخت روش های ساخت سرپناه تک اتاقه است. روند پژوهش با جمع آوری منابع زیادی از اطلاعات در مرحله اضطراری و ساماندهی شروع شد و پس از آن بیشتر بر روی روش های دستیابی به سرپناه تک اتاقه، تمرکز شد.
نتایج حاصل از این تحقیق در دو قسمت بررسی شده است: قسمت اول مروری خلاصه درباره سیل سال 2010 پاکستان و مرحله امداد اضطراری است، در قسمت دوم به مرحله ساماندهی و شناخت انواع سرپناه تک اتاقه و جزئیات آن پرداخته می شود.
ویژگی هایی مانند نوع و مقیاس سانحه، نیاز به سرپناه و اثرات سانحه بر روی منابع و اقتصاد محلی، ضرورت استفاده از راه حل های بومی را برای سرپناه موقت یا دائم ملزم می کند. بعضی از ویژگی ها مانند اقتصادی بودن سرپناه، مقاوم بودن در برابر سیل، به کار بردن مصالح و تکنیک های محلی در اجرا، آموزش به خانواده ها برای ساخت دوباره و تعمیر خانه هایشان در سیل آینده از ویژگی هایی است که از این روش آموخته شد و می تواند برای شرایط مشابه نیز به کارگرفته شود.