زمینه های برداشت سازنده و مخرب از نشانه های ظهور منجی

یکی از پرگفتمان ترین موضوعات جهان امروز، آینده پژوهی و اندیشه نجات بوده که نشانه ها و پیشگویی ها پیرامون منجی بخشی از آن است. در جهان اسلام اهمیت پردازش و اهتمام به ملاحم و نشانه های ظهور از دو حیث می تواند مورد بررسی قرار گیرد: حیث ابتدایی و حیث اقتضایی. هر چند از حیث ابتدایی، پرداختن به این دست از روایات، ممکن است از اولویت ها نباشد، اما از حیث اقتضایی که ناظر به اقتضای جنگ نرم روانی و معرفتی جهان امروز و شبهه پراکنی دشمنان مهدویت است، این موضوع را در زمره اولویت های پژوهشی و میدانی قرار می دهد. روایات ناظر به نشانه های ظهور و حوادث آخرالزمانی دارای ابعادی است و یکی از آنها بعد اثری نشانه ها و پیشگویی هاست که محصول برداشت از ظواهر روایی می باشد. این آثار نه صرفا مثبت و ایجابی بوده و نه مخرب و منفی، بلکه ترکیبی متوازن و منطقی از آنها را در بردارد. به عنوان مثال 1) آگاهی بخشی و پیشگیری نسبت به انحرافات فراروی، 2) ایجاد آمادگی بایسته و 3) ایمان افزایی اخبار غیبی را از جمله آثار سازنده و مثبت و 1) سوء استفاده های سیاسی و اجتماعی، 2) تحیر و سرگردانی در تشخیص و تصدیق جریان ها و 3) تعیین وقت برای ظهور منجی را نیز از جمله آثار منفی در روایات ناظر به نشانه ها و پیشگویی های آخرالزمانی می توان برشمرد.