بررسی تاثیر آموزش بر کیفیت زندگی در بیماران دچار پای دیابتی در بیمارستان های آموزشی شهر ارومیه

بیماری دیابت یکی از معضلات مهم بهداشتی درمانی جامعه جهانی است که گاه می تواند منجر به گانگرن و حتی قطع عضو و تحمیل بار مالی، روانی و کاهش کیفیت زندگی در سراسر عمر بیمار شود. از سوی دیگر تاثیر آموزش به بیمار توسط پرستار بر کیفیت زندگی بیماران دچار بیماری های مزمن به عنوان یکی از نقش های پرستار مورد تاکید قرار گرفته است. مطالعه حاضر باهدف مقایسه اثرات آموزش بر کیفیت زندگی در بیماران دچار پای دیابتی در بیمارستان های آموزشی شهر ارومیه در سال 1394 انجام شد.
این مطالعه نیمه تجربی طی دو مرحله قبل و بعد از آموزش بر روی 136 بیمار دیابتی که به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و شاهد تخصیص داده شدند انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی خاص بیماران دارای زخم پای دیابتی (DFS) بود که قبل از مداخله، به صورت مصاحبه حضوری تکمیل گردید و بعد از تعیین نیازهای آموزشی، یک برنامه آموزشی برای گروه مداخله انجام شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS18 با استفاده از آمار توصیفی و آزمون زوجی و آنالیز واریانس تجزیه و تحلیل شدند.
72 در صد از افراد شرکت کننده را مردان و 28 درصد از افراد را زنان تشکیل می دادند و میانگین سنی این افراد 58/53 سال بود. در بررسی ارتباط کیفیت زندگی با متغیرهای موردبررسی، ارتباط معنی داری بین متغیر سن، جنس، وضعیت مالی، سطح تحصیلات، وضعیت تاهل و کیفیت زندگی هر دو گروه موردبررسی یافت شد. همچنین بررسی میانگین و انحراف معیار دو گروه آزمون و کنترل نشان داد که پس از آموزش میانگین کیفیت زندگی گروه کنترل در ابعاد مختلف پایین تر از گروه آزمون و تاثیر آموزش بر کیفیت زندگی در بیماران دچار پای دیابتی معنی دار می باشد (05/0< p).
ارائه آموزش های مناسب در زمینه پیشگیری از عوارض و تاخیر در بهبود و درمان پای دیابتی از طریق بالاتر بردن سطح آگاهی مددجویان می تواند سبب افزایش کیفیت زندگی در بیماران دچار پای دیابتی گردد.