تاثیر دو نوع برنامه تمرینی هوازی و مقاومتی بر سطح قند خون ناشتا و انسولین زنان مبتلا به دیابت بارداری

دیابت بارداری به عنوان تشخیص عدم تحمل گلوکز، برای اولین بار، در طول بارداری تعریف شده است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر برنامه تمرینی هوازی و مقاومتی بر سطح قند خون ناشتا، انسولین و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت بارداری بود.
پژوهش حاضر از نوع مداخله ای نیمه تجربی می باشد. تعداد 34 نفر از زنان مبتلا به دیابت بارداری، به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند. 12 آزمودنی ( با میانگین سن 60/3AWT IMAGE92/28 )در گروه تمرین هوازی در آب (3 جلسه در هفته، 45-30 دقیقه در روز، با شدت 50 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه)، 11 آزمودنی ( با میانگین سن 14/4AWT IMAGE27/30 )در گروه تمرین مقاومتی (3 جلسه در هفته و به صورت 2 تا 3 ست، 15 تکرار، با شدت 50 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه و میزان درک تلاش) شرکت کردند و11 نفر( با میانگین سن 23/4AWT IMAGE18/29 ) گروه کنترل در طول دوره ی پژوهش هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. در مرحله پیش آزمون و پس آزمون جهت برآورد میزان سطح قند خون و انسولین، خونگیری به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون آماری کوواریانس برای مقایسه بین گروهی به کار گرفته شد. داده ها بوسیله نرم افزار 23SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و سطح معنا داری pAWT IMAGE0/05 در نظر گرفته شد.
نتایج این تحقیق تفاوت معناداری در سطوح پلاسمایی انسولین (p= 0/031)، شاخص مقاومت به انسولین(p= 0/008) و حساسیت به انسولین در بین گروه ها را نشان داد. نتایج آزمون t زوجی کاهش معناداری را در قند خون ناشتا در گروه مقاومتی(p= 0/012) و کاهش غیر معناداری را در گروه هوازی (p= 0/31)نشان داد، در سطح انسولین، مقاومت به انسولین و حساسیت به انسولین در گروه های تمرینی تغییرات غیر معناداری مشاهده شد.
به نظر می رسد، احتمالا تمرینات مقاومتی در مقایسه با تمرینات استقامتی در کاهش سطح گلوکز ناشتا در زنان مبتلا به دیابت بارداری موثرتر است.