عملکرد هیبریدهای چغندرقند در سطوح مختلف آلودگی به بیماری ریزومانیا

حدود نیمی از اراضی تحت کشت چغندرقند در ایران آلوده به بیماری ریزومانیا می باشد که شدت آلودگی در مزارع با یکدیگر متفاوت است. لذا انتخاب ارقامی که بتوانند در شرایط مختلف آلودگی عملکرد قابل قبولی داشته باشند مهم می باشد. این پژوهش با هدف مقایسه هیبریدهای امیدبخش مقاوم به بیماری ریزومانیا در شرایط دارای سطوح مختلف آلودگی در چهار منطقه اجرا شد. در این پژوهش نوزده هیبرید دیپلوئید منوژرم مقاوم به ریزومانیا به همراه شاهدهای حساس و مقاوم در قالب یک آزمایش بلوک کامل تصادفی با چهار تکرار با یکدیگر مقایسه شدند. در منطقه غیرآلوده درصد بوته سبز شده نسبت به میانگین شاهد مقاوم، میانگین تعداد برگ، وضعیت قرار گرفتن برگ، سبزی برگ و یکنواختی بوته ها در اوایل فصل رشد تعیین شد. در زمان برداشت در مناطق آلوده، شدت آلودگی به بیماری ریزومانیا برای هر ژنوتیپ برآورد شد. در کلیه مناطق در زمان برداشت علاوه بر تعداد بوته در هر کرت، صفات کمی و کیفی ریشه هر تیمار اندازه گیری شد. به طورکلی با افزایش شدت علائم آلودگی به بیماری، عملکرد ریشه، تعداد ریشه، عملکرد قند، درصد قند و مقدار نیتروژن ریشه به طور معنی داری کاهش و در مقابل مقدار ناخالصی های سدیم و پتاسیم ریشه افزایش یافت. معادله ای جهت پیش بینی عملکرد نهائی قند با استفاده از شاخص شدت علائم آلودگی به بیماری ریزومانیا ارائه شد. در مجموع با توجه به نتایج حاصل هیبرید SB26 به دلیل صفات کمی و کیفی مطلوب و هم چنین علائم کم آلودگی به بیماری به عنوان هیبرید برتر انتخاب شد. این ژنوتیپ هم چنین در شرایط غیرآلوده نیز از نظر صفات کمی و کیفی ذکر شده و هم چنین تعدادی از صفات ظاهری مورد بررسی در محدوده ژنوتیپ های ایده آل قرار داشت.