مقایسه خودتنظیمی انگیزشی و رفتارهای پرخطر در دانش آموزان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی و دانش آموزان عادی

اختلال نقص توجه/ بیش فعالی یکی از اختلالاتی می باشد که توجه بسیاری از روان شناسان، روان پزشکان و پژوهشگران را به خود جلب کرده است. ازجمله عواملی که می تواند در تداوم این اختلال دخیل باشد، تنظیم نامناسب انگیزه ها و رفتارهای پرخطر است؛ لذا هدف پژوهش حاضر، مقایسه خودتنظیمی انگیزشی و رفتارهای پرخطر در دانش آموزان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی و دانش آموزان عادی است.
این پژوهش توصیفی از نوع توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه دانش آموزان پسر مبتلا اختلال نقص توجه/ بیش فعالی و دانش آموزان عادی کلاس سوم دبیرستان تشکیل دادند که در سال تحصیلی 94-93 در شهر اردبیل مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش به حجم 80 نفر (شامل 40 دانش آموز عادی و 40 دانش آموز مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی) بودند که به صورت نمونه گیری خوشه ایچندمرحله ای انتخاب شدند، برای جمع آوری داده ها از مقیاس خودتنظیمی انگیزشی، مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی، مقیاس تشخیصی کوتاه اختلال نقص توجه/ بیش فعالی بزرگسالان کانرز و مصاحبه تشخیصی بر اساس DSM-5 استفاده شد.
نتایج تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA) نشان داد که میانگین نمرات خودتنظیمی انگیزشی (در تمامی مولفه ها) دانش آموزان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی به طور معنی داری از دانش آموزان عادی کمتر است (001/0>P)؛ همچنین نتایج نشان داد که میانگین نمرات رفتارهای پرخطر (در تمامی مولفه ها) دانش آموزان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی به طور معنی داری از میانگین نمرات دانش آموزان عادی بیشتر است (001/0>P).
نتایج به دست آمده از این یافته ها نشانگر اهمیت راهبردهای خودتنظیمی انگیزشی و تنظیم و تعدیل این انگیزه ها در جهت پیشرفت تحصیلی و کاهش رفتارهای پرخاشگرانه، بی توجهی، حواس پرتی و درنهایت پیشگیری و کاهش رفتارهای پرخطر در دانش آموزان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی است.