سنجش شاخص های کارایی عضلانی و انباشت سطح لاکتات هنگام ارگومتری زیر بیشینه به دو روش رکاب زنی در دوچرخه سواران جاده

تاخیر در پدیده خستگی از عوامل موفقیت در رشته دوچرخه سواری محسوب می شود. در این مطالعه، تاثیر دو الگوی متفاوت رکاب زدن بر روی شاخص خستگی و کارایی عضلانی دوچرخه سواران جاده بررسی می شود.
روش شناسی: 10 دوچرخه سوار حرفه ای با میانگین سنی 4/2± 7/27 سال با سابقه دوچرخه سواری3± 5/6 سال پروتکل ارگومتری زیر بیشینه را در دو جلسه مجزا، با دو الگوی متفاوت پدال زنی ( فقط فشار و فشار-کشش) اجرا کردند. کارایی عضلانی، شاخص های آمادگی هوازی، تغییرات لاکتات خون و خستگی ارادی در پایان هر دو شیوه رکاب زنی اندازه گیری شدند.
تفاوت معناداری در مولفه های فیزیو متابولیک به دو روش رکاب زنی فقط فشار و فشار-کشش مشاهده نشد. شاخص های خستگی شامل غلظت لاکتات خون (77/0±04/2 و49/0±10/2) و RPE (00/1±67/12 و 58/1±67/11) دوچرخه سواران در پایان دو روش از جنبه آماری متفاوت نبود (05/0

نتیجه گیری

در این پژوهش تاثیر هر دو الگوی پدال زنی هنگام ارگومتری در اندازه کارایی مکانیکی عضلات فعال پاها یکسان بوده و این امکان هست که پارامترهای غیر فیزیولوژیک مانند عوامل بیومکانیک (کینماتیک) در تغییر نیمرخ عملکرد عضلات فعال هنگام الگوی پدال زنی دوچرخه سواران جاده نقش ایفا نمایند.