شناخت تصویرسازی کتاب بر اساس رابطه میان متن و تصویر

انگیزه های ایجاد تصویر در کتاب های داستانی نیازمند تعریف «خیال» در متن و تصویر است. در اینجا خیال به معنی تصویر است. پس شناخت رابطه میان «تصویر ادبی» و «تصویر تجسمی» بر اساس «معنا» مسئله اصلی این تحقیق است که به روش توصیفی- تحلیلی و به شیوه جمع آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای انجام شده است. در این مقاله با مروری بر نظریه های مختلف در رابطه میان متن و تصویر، در ابتدا سعی کردیم نظریات «طبقه بندی»، «قیاسی»، «هماهنگی و انحراف»، «مخاطب محور»و«تعامل» را توضیح دهیم و سپس بر اساس دو سوال تحقیق (1- نقش معنا در تصویرسازی کتاب های داستانی چگونه است؟ و2- تصویر گر عناصری (مواردی) را به متن داستانی کتاب می تواند اضافه کند؟) به نقش «معنا» در رابطه میان متن و تصویر پرداختیم و به این نتیجه رسیدیم که قابلیت های بیانی تصویر به نوع ارتباط خاص میان عوامل محسوس و نامحسوس بستگی دارد، چرا که صورت به معنای تصویر حجاب معنا است پس تصویرگر بر آن است که صورت معمول واقعیت را بشکافد و با رفتن به طرف شکل های تمثیلی و فرم های تجریدی بر اساس متن معنای پنهان در داستان را آشکار سازد. در این رابطه نوع وابستگی تصویرسازی به لحن تصویری حاکم بر متن می تواند بیان کننده قابلیت بیانی تصویر در نشان دادن معنا باشد و از طرف دیگر پرکردن فضاهای خالی متن از تصویر راه دیگری است که تصویرساز در کتاب های داستانی در پیش می گیرد.