ارزیابی آلترناتیوهای نوسازی در بافت های ناپایدار هسته های روستایی پیرامون کلانشهرها

در چند دهه ی اخیر سیاست های سامانده ی پهنه های فرسوده با توجه به بهره برداری بهینه از ظرفیت های درونی در برنامه ریزی توسعه، موضوع بررسی علمی و عملی قرار گرفته است و تدوین رویه و اخذ رویکردی مناسب در نوسازی و بازسازی بافتهای فرسوده یکی از کلیدیترین مراحل احیاء این بافت ها بوده است. شهر اسلامشهر به عنوان یکی از شهرهای اقماری پیرامون کلانشهر تهران نقش بسیار مهمی در جذب سرریز جمعیت پایتخت را دارد. این شهر با داشتن عملکردهای متنوع و گسترده، همواره از موقعیت ممتازی در سطح منطقه شهری تهران برخوردار بوده و در منطقه به صورت یک شهر مسلط عمل کرده و با تمرکز جمعیت و فعالیت مواجه گردیده است. بافت فرسوده و قدیمی بهعنوان یکی از مشکلات و معضلات شهر اسلامشهر به شمار میرود که مساحت بافت فرسوده مصوب برابر با 100 هکتار می باشد که نسبت آن به سطح کل شهر برابر با 0.02 درصد است. بخش مهمی از بافت فرسوده شهر اسلامشهر را هسته های روستایی واقع در محدوده قانونی آین شهر شکل داده اند. این هسته ها در معضلاتی از قبیل ریزدانگی بناها، عرض کم معابر، قدمت بالای ابنیه، غیرمقاوم بودن آنها، متروکه شدن برخی از ساختمانها، امکان جابه جایی جمعیت و فعالیتها، جایگزینی فعالیت های ناسازگار، توان مالی پایین ساکنین و خدماترسانی ضعیف هستند. این عوامل از موانع دستیابی به توسعه پایدار محسوب میگردند و ضرورت تدوین الگویی مناسب جهت نوسازی و بازسازی بافت های فرسوده آن دارای اهمیت می باشد. در این پژوهش، جهت ترسیم الگو و رویکرد مداخله در سطح محدوده بافت فرسوده روستا، پس از شناخت وضع موجود محدوده مورد مطالعه و تجزیه و تحلیل آن از طریق ماتریس SWOT، جایگاه محدوده در ماتریس داخلی خارجی تعیین گشت. نتیجه این تحلیل ها نشان داد که محدوده مورد بررسی در ماتریس نه خانهای در موقعیت رقابتی قرار دارد. پس از آن مجموعه ای از شاخصها و معیارهای ارزیابی در تکنیک گروه دلفی مورد ارزیابی قرار گرفتند که الگوی انبوه سازی مشارکتی بالاترین امتیاز را گرفت.