سیاست امنیت انرژی چین در کانون های مهم انرژی در راستای کاهش آسیب پذیری استراتژیک (با تاکید بر خلیج فارس)

در جهان امروز به دلیل اهمیت روز افزون رشد اقتصادی و تغییر نگرش بیشینه سازی قدرت از حوزه ی نظامی به حوزهی اقتصاد، این حوزه از یک پشتیبان صرف برای تقویت بنیه نظامی به عرصه ی اصلی رقابت میان کشورها تبدیل شده است. با ظهور قدرتهای جدید اقتصادی مانند چین و هند و رشد شتابان اقتصاد این کشورها، بحران کمیابی منابع انرژی بیش از پیش نمایان شده است. از این رو، وابستگی متقابل وهمگرایی اقتصادی و به دنبال آن رشد اقتصادی و امنیت انرژی از عوامل تعیینکنندهی روابط بین کشورها است.
چین برای تداوم رشد چشمگیر اقتصادی خود ملزم به اتخاذ سیاستهای مناسب در راستای کاهش آسیب پذیری در حوزه ی انرژی است. پیشبینی ها حاکی از آن است تداوم رشد سریع اقتصاد چین منوط به متنوعسازی منابع انرژی وارداتی برای جبران افزایش سریع مصرف انرژی فراتر از منابع داخلی است و این دغدغهی اصلی امنیت انرژی چین در آیندهی پیشرو میباشد. در این راستا کشور چین برای متنوع سازی منابع انرژی وارداتی خود، برقراری رابطه با کانونهای مهم تولید انرژی جهان و
سرمایه گذاری در بخشهای مختلف صنعت تولید انرژی در مناطق مستعد را بیش از پیش در دستور کار خود قرار داده است. در کنار روسیه و آفریقا، برقراری رابطه با کشورهای تولیدکننده نفت منطقه ی خلیجفارس از گزینه های اصلی سیاست خارجی جدید چین به شمار می آیند.
منطقه خلیج فارس به عنوان بخش مهم بیضی استراتژیک انرژی، یکی از گزینه های اصلی تامین نیازهای بیش از پیش انرژی جهت تضمین رشد اقتصادی قدرتهای نوظهور اقتصاد جهان است. امنیت انرژی از دیدگاه کشورهای تولیدکننده همانا، متنوع سازی بازار مصرف و خرید نفت این کشورهاست. جذب سرمایه گذاری های خارجی جدید در توسعه ی صنایع انرژی این کشورها برای حفظ جایگاه آنها در بازار تولید، بعد دیگر امنیت انرژی از منظر این کشورهاست. بنابراین مبحث امنیت انرژی را میتوان نقطه تلاقی این کشورها با کشور چین به عنوان قدرت نوظهور اقتصاد جهان دانست. هدف از این پژوهش بررسی اولویتهای سیاست خارجی چین در خلیجفارس در راستای کاهش آسیب پذیری استراتژیک در حوزه انرژی خود و همچنین بهدنبال بررسی تاثیر متقابل اقتصاد و سیاست خارجی و نقش قدرتهای مداخله گر فرامنطقه ای در نوع نگاه چین به برقراری رابطه با کشورهای منطقه خلیج فارس است.