بررسی و تحلیل نسب کودک حاصل از رحم استیجاری از دیدگاه فقهی

یکی از پدیده های نوین جامعه بشری تولد کودک از طریق رحم اجاره ای است که طی آن بانوی صاحب رحم، نطفه یا جنین فرد دیگری را در رحم خود حمل می کند و پس از طی دوران بارداری و زایمان، بر مبنای قراردادی از پیش منعقد شده نوزاد حاصل را به زوج صاحب گامت تحویل می دهد. در این مورد در قوانین حقوقی بیشتر کشورها از جمله ایران کمتر سخنی به میان آمده است، لذا در مقاله حاضر با بررسی و پژوهشی که در ادله و منابع فقهی و حقوقی صورت گرفته است احکام حقوقی نسب کودک حاصل از رحم استیجاری استخراج و استنباط گردیده است. تا بدین وسیله ضمن رعایت حقوق آنان از وجود فرزندانی بی هویت و گاه بی سرپرست در جامعه جلوگیری گردد. برای تحقق این اهداف در آخر مقاله پیشنهاداتی نیز در حیطه قانون گذاری جهت قانونی ساختن این امر در قوانین ایران ارائه گردیده است.
پروژه مزبور به شکل کتابخانه ای و از نوع پژوهشی و تحلیلی است بدین معنی که با مراجعه به کتب فقهی و حقوقی و بررسی و تحلیل دلیل های شرعی به نتایجی در قالب آثار و احکام حقوقی منجر شده که با توجه به این که موضوع مورد بحث از مسائل جدید می باشد در منابع فقهی و حقوقی گذشته چندان سابقه ای نداشته است.
یافته ها و استنتاج: صاحبان تخمک و اسپرم والدین حقیقی طفل حاصل از رحم استیجاری هستند و کودک از جهت ژنتیکی متنتسب به صاحب اسپرم و صاحب تخمک می باشد، بنابراین همانند اقارب نسبی، بین آن ها رابطه توارث، وصیت و سایر احکام حقوقی برقرار می باشد.