زمینه های ژئوپلیتیک تحول در سیاست خارجی ترکمنستان

رویکردهای فعال سازی/خاموش سازی در ژنگان سیاست خارجی کشورها وجود دارد. ژنوم های جغرافیاپایه با رویکردهای دوگانه ژئوپلیتیک یا ژئوپاسیفیک، فعال سازی می گردند. در رویکرد ژئوپاسیفیک، بازیگران تلاش دارند هویت سیاسی خود را در عرصه بین المللی مبتنی بر عضویت در سازمان های منطقه ای و بین المللی، ایفای نقش میانجی منازعات منطقه ای، اتخاذ راهبردهای تنش زدا، پذیرش اصل همکاری های متقابل بر اساس منافع مشترک، شکل دهند؛ درحالی که، در رویکرد ژئوپلیتیک، دست یابی به منافع، بر اساس اصل رقابت پیگیری می گردد. در هر دو رویکرد، ژنوم های زایل کننده قدرت ملی، غیرفعال می گردند. ترکمنستان ازجمله کشورهایی است که پویش های ژئوپلیتیک فراتر از واقعیت های جغرافیایی داشته است؛ زیرا، با گرفتاری های ژئوپلیتیک (محصورشدگی در خشکی، فقدان تاریخ مستقل سیاسی، سیطره پیشینی نظام کمونیستی و فقدان عمق استراتژیک) مواجه است، اما توانسته در سیاست خارجی، کنش هایی کامروا داشته باشد. در این مقاله، کوشش می شود چهره نوین سیاست خارجی ترکمنستان، بر اساس سازه مفهومی ژنوم ژئوپلیتیک، واکاوی شود: شناخت پتانسیل های اقتصادی و فعال سازی ژنوم های جایگاه یابی در اقتصاد سیاسی جهان، مسیرسازی برای انتقال انرژی، شناخت و فعال سازی پتانسیل های ژئوکالچر، شناخت موقعیت ژئواستراتژیک و اتخاذ راهبردهای تنش زدا در عرصه سیاست خارجی.