تاثیر تداخل ضمنی بر تعادل ایستا و پویای افراد کم توان ذهنی

هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر تداخل ضمنی بر تعادل افراد کم توان ذهنی بود. بدین منظور 40 نفر از پسران کم توان ذهنی آموزش پذیر شهر قزوین (میانگین سنی 120/3 ±45/24 سال) به طور تصادفی به دو گروه تمرینی قالبی و تصادفی تقسیم شدند. پس از انجام پیش آزمون، آزمودنی های هر گروه با توجه به نوع آرایش تمرینی خود، تمرینات خود را به مدت 4 هفته (3 جلسه در هر هفته) به عنوان مرحله اکتساب، انجام دادند. سپس از آزمودنی ها، آزمون اکتساب و پس از 48 ساعت، به ترتیب آزمون های یادداری و انتقال به عمل آمد. پس از تایید توزیع طبیعی داده ها از طریق آزمون کولموگروف اسمیرنوف و بررسی همگنی واریانس ها با آماره لون، نتایج تحلیل واریانس اندازه های تکراری نشان داد که اعمال مداخله موثر بوده است و گروه ها پیشرفت معنا داری داشته اند (0005/0=P). همچنین نتایج تی مستقل به منظور مقایسه دو گروه در تعادل ایستا نشان داد که گروه تمرین تصادفی در آزمون یادداری بهتر عمل کرد (007/0=P)، درحالی که اختلاف معناداری در آزمون انتقال بین گروه ها مشاهده نشد (061/0=P). همچنین، نتایج تعادل پویا نشان داد که گروه تمرین تصادفی، نسبت به گروه تمرین قالبی عملکرد بهتر و اختلاف معناداری در آزمون یادداری و انتقال داشت (به ترتیب 001/0=P و 002/0=P). بنابراین افراد کم توان ذهنی نیز می توانند از تاثیرات سودمند تمرین تصادفی بهره مند شوند.