تاثیر سطوح متفاوت بینایی و مقدار تمرین بر دقت پرتاب دارت

براساس فرضیه اختصاصی تمرین، در دسترس بودن بینایی در طول تمرین، به تخریب عملکرد در آزمون انتقال بدون بینایی منجر می شود. یک فرضیه این است که بینایی کامل به عنوان منبع اطلاعاتی غالب مانع پردازش منابع حسی دیگر می شود، در این صورت احتمالا تضعیف بینایی موجب کاهش تسلط بینایی بر دیگر منابع حسی می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر سطوح متفاوت بینایی و مقدار تمرین بر دقت پرتاب دارت اجرا شد. به این منظور 30 نفر از دانشجویان دختر راست دست دانشگاه شهید بهشتی با میانگین سنی 47/1±80/22سال، داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه بینایی کامل، بدون بینایی و بینایی تضعیف شده تقسیم شدند. مراحل اکتساب شامل دو مرحله تمرین کم (45 کوشش) و تمرین زیاد (300 کوشش) بود. نتایج تحلیل واریانس دو عاملی مرکب (3×2) نشان داد که حذف بینایی اثر تخریبی در اوایل تمرین نداشت، اما پس از تمرین زیاد، با حذف بینایی اثر تخریبی در اجرای گروه بینایی کامل، مشاهده شد (001/0=P). همچنین عملکرد گروه بینایی تضعیف شده تحت تاثیر حذف بینایی قرار نگرفت که می توان نتیجه گرفت که بینایی تضعیف شده احتمالا مانع پردازش دیگر منابع اطلاعات حسی نمی شود. یافته های این تحقیق از فرضیه اختصاصی تمرین پس از 300 کوشش تمرینی با حذف بینایی حمایت کرد. اما از این فرضیه با اضافه کردن بینایی حمایت نشد و غالب بودن اطلاعات حس عمقی مشاهده نشد. احتمالا وابستگی به منبع اطلاعات آور برتر (در اینجا بینایی) زودتر اتفاق می افتد، درحالی که وابستگی به منبع اطلاعاتی ثانویه (حس عمقی) زمان بر است و بعد از تعداد کوشش های تمرینی بیشتری رخ می دهد.