مقایسه کمی و کیفی روش های CTAB و SDS برای تخلیص DNA از گیاه دارویی ماریتیغال (.Silybum marianum L)

معمولا کیفیت DNA با عوامل مختلفی از جمله: عدم آلودگی ناشی از RNA، پروتئین، لیپید و سایر ساختارهایی که برای آنزیم تک پلیمراز (Taq Polymerase) در واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) و آنزیم های برشی مزاحم، سنجیده می شود. وجود ترکیبات فنلی و ترکیبات ثانویه دیگر، استخراج DNA از بافت برگ گیاه دارویی ماریتیغال (Silybum marianum L.) را جهت استفاده در مطالعات ژنتیکی و بیوتکنولوژی مشکل ساخته است.

در این مطالعه دو روش استخراج DNA جهت استخراج از بافت برگ 11 توده ماریتیغال مورد مقایسه قرار گرفت. روش نخست بر اساس روش SDS انجام شد و در روش دوم از دستورالعمل CTAB با انجام تغییراتی استفاده گردید. کمیت DNA استخراج شده با تعیین میزان جذب هر یک از نمونه ها در طول موج های260 و 280 نانومتر به وسیله دستگاه اسپکتروفتومتر مشخص گردید. در این پژوهش کیفیت DNA از نظر وجود شکستگی و مقدار RNA استخراج شده به وسیله الکتروفورز با ژل آگارز ارزیابی شد.

در میان روش های به کار گرفته شده جهت استخراج DNA از بافت برگ جمعیت های ماریتیغال، روش CTAB از نظر کمیت و کیفیت DNA استخراج شده کارآیی پایینی داشت، در حالی که روش SDS کارآیی مناسبی از نظر کمیت، کیفیت و خلوص DNA استخراج شده نشان داد.

از آنجایی که نسبت 280A/260A بیش از 2 نشان دهنده وجود RNA و تخریب زیاد DNA و نسبت کمتر از 8/1 نشان دهنده وجود آلودگی پروتئینی در DNA است، باید گفت که در مطالعات ژنتیکی و کارهای مهندسی ژنتیک روشی برای تخلیص DNA مناسب تر است که DNA با کیفیت و کمیت بالاتری تولید کند. بسیاری از مطالعات انجام گرفته نشان می دهد که در گیاهان دارویی و گیاهانی که حاوی مواد پلی فنلی و پلی ساکارید بالایی هستند به کارگیری روش تخلیص CTAB و روش هایی که از نظر تکنیکی نزدیک به این روش هستند کارایی مناسب تری نشان می دهند. CTAB به عنوان یک ماده شوینده می تواند با DNA تشکیل کمپلکس دهد و آن را از کربوهیدرات ها و پروتئین ها جدا نماید. پلی ساکارید های باقیمانده نیز به وسیله NaCl غلیظ حذف می گردند.