درد و رنج و ناخشنودی انسان از شرایط زندگی در آثار بوریس ویان

نخستین اثر بوریس ویان در طی جنگ جهانی دوم نوشته شده اما او مستقیما تحت تاثیر جنگ نبوده است. اساسا طرز فکر خودمحور او مانع از وابستگی وی به هر گونه مکتب و جهان بینی گروهی می شود به همین دلیل هم عقاید و افکارش برخلاف نویسندگان بزرگی چون سارتر وکامو است.
سارتر با توسل به آزادی می تواند تا حدی به زندگی پوچ، سرزندگی دهد اما آزادی نمی تواند پوچی زندگی را از نظر ویان تغییر دهد. او برای رهایی از این پوچی نخست به خود انسان متوسل می شود تا ناخشنودی و درد و رنج زمانه را تقلیل دهد و شرایط انسانی را بهتر و قابل تحمل تر کند. اما انسان نمی تواند ناخشنودی و بی معنایی زندگی را از خود دور کند پس به دنبال وسیله ی دیگری برای بیرون رفتن از درد و رنج است. ابتدا به انسان و عشق توجه می کند اما این ها پاسخی برای این ناخشنودی و بی معنایی زندگی نیستند. سپس به اشیاء توجه می کند تا از پوچی رهایی یابد و بعد از آن نیز به دوست ویار متوسل می شود. اما هیچکدام نمی توانند پاسخی برای پوچی زندگی بیابند. همانطور که آنان خشونت را جزئی از زندگی خود می داند، اشیاء نیز همانقدر خشن و ظالم هستند. یار و همراه نیز نمی تواند او را از پوچی زندگی نجات دهد. سرنوشت انسان، مرگ، ناامیدی، ناکامی و شکست است و هیچگاه نمی توان از آن خلاصی یافت. آنچه که سراسر رمان ویان را در برمی گیرد ناامیدی انسان است و به شکلی ناخودآگاه متاثر از دوجنگ جهانی است.