بررسی نوع روایی داراب نامه بیغمی

سنت قصه گویی و داستان پردازی نزد ایرانیان سابقه ای بسیار طولانی داشته است. از دیرباز در ایران، گروهی داستان های حماسی و ملی را برای مردم بازگو می کرده اند. بعضی از شاهان و امیران نیر قصه گویانی در دربار خود داشته اند که این قصه ها و داستان ها را برای دفترنویسان روایت می کرده اند تا آنها قصه هایشان را به صورت نوشتاری دربیاورند.
یکی از داستان های شفاهی بازمانده از ادبیات کهن فارسی که صورت نوشتاری یافته است، داراب نامه مولانا محمد بیغمی است. این اثر، روایت بلندی است از کشورگشایی های فیروزشاه، پسر داراب و داستانی حماسی- عشقی از قرن نهم هجری که از نمونه های ادبیات فولکلوریک به شمار می رود.
از بررسی هایی نیز که در روشن کردن ساز و کار روایت و به طور خاص قصه ها، موفقیت چشمگیری یافته است؛ روش تجزیه و تحلیل تودوروف در بررسی روایت های اسطوره ای است.
در این نوشته، با توجه به خصوصیاتی که تودوروف از روایت های اسطوره ای به دست داده است، داراب نامه در ردیف روایت های اسطوره ای قرار گرفته است. این بررسی در شناخت ساختار نهایی و درک پیکره بندی داستان هایی از این نوع نیز موثر خواهد بود.