فرضیه در مطالعات ادبی

فرضیه سازی یکی از مراحل مهم تحقیق خوانده شده است ولی به نظر می رسد در مطالعات ادبی نقش چندانی در فرایند تحقیق ندارد. در مقاله حاضر با بررسی جایگاه و مفهوم فرضیه، این سوالات به بحث گذاشته شده است که مشکل فرضیه-پردازی در مطالعات ادبی چیست؟ چه رابطه ای میان نظریه ادبی و فرضیه برقرار است؟ و تحت چه شرایطی می توان نوعی از فرضیه را برای این مطالعات تصور کرد؟ به نظر می رسد عینی نبودن مسائل ادبی از مهم ترین عوامل ناکارآمدی فرضیه در این مطالعات است. همچنین تفاوتی روش شناختی میان مفهوم نظریه ادبی و نظریه در روش های تجربی موجب شده تا فرضیه های ادبی فاقد ویژگی هایی همچون آزمون پذیری باشد. به عبارت دیگر ابتناء پژوهش و نظریه ادبی بر خوانش متن، فرضیه پردازی را کاری بی فایده و گاه غیرممکن کرده است. تکیه بر خوانش موجب می شود تا مطالعات ادبی با دوری از عینیت در پی یافته هایی ذهنی باشند که رد و پذیرش فرضیه را ناممکن می سازند. کارآمدی فرضیه در مطالعات تجربی ادبیات می تواند موید این ویژگی مهم باشد. در پایان نیز پیشنهادی برای معرفی فرضیه هایی منطبق بر ویژگی های روش-شناختی مطالعات ادبی ارائه شده است.