مقایسه ژل پلاسمای غنی از پلاکت اتولوگ و زنولوگ در ترمیم تجربی قطع تاندون در مدل حیوانی خرگوش

پارگی تاندون از آسیب های متداول می باشد. علی رغم درمان جراحی تاندون آسیب دیده، نتایج حاصل مطلوب نبوده و در بهترین حالت، تاندون ترمیم یافته، تقریبا نیمی از خواص مکانیکی را بعد از مدتی به دست می آورد. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر ژل پلاکتی زنولوگوس بر روند ترمیم و مقایسه آن با ژل پلاکتی اتولوگوس در مدل حیوانی خرگوش بود.
45 خرگوش بالغ در محدوده سنی 7 ماه تا 1 سال به 3 گروه اتولوگ، زنولوگ و شاهد تقسیم شدند. بعد از قطع تاندون خم کننده سطحی انگشتان و بخیه به روش مایر، 0/5 سی سی ژل پلاکتی اتولوگ یا زنولوگ - بسته به گروه مربوطه - در محل تزریق شد. در گروه شاهد هیچ ماده ای تزریق نشد. در روزهای 7، 14 و21 پنج حیوان از هر گروه معدوم و تاندون آنها برداشته شد. سپس آزمایش بیومکانیک و هیستوپاتولوژیک بر روی آنها انجام گردید. نتایج حاصل از نظر آماری بررسی شدند.
در فاکتورهای بیومکانیکی سه گروه، در روز7 و 28 تفاوت آماری معنی دار مشاهده شد .این فاکتورها در گروه اتولوگ و زنولوگ بهتر از گروه شاهد و در گروه اتولوگ بهتر از گروه زنولوگ بود. از نظر فاکتورهای هیستوپاتولوژی اختلاف آماری معنی دار بین گروه های اتولوگ و شاهد و همچنین اتولوگ و زنولوگ در میزان بلوغ فیبروبلاست ها در هفته های مختلف مشاهده شد.
ژل پلاکتی زنولوگ روند مثبتی بر روند ترمیم دارد، اما اثر آن بهتر از ژل پلاکتی اتولوگ نمی باشد.