بررسی بارکاری ناشی از حمل بیمار در کارکنان پرستاری

حمل بیمار یکی از وظایف کارکنان پرستاری است. عدم تناسب بار کاری وارده به فرد نسبت به میزان توانایی وی مهم ترین عامل حوادث و صدمات شغلی است. هدف از این مطالعه بررسی بار کاری ناشی از حمل بیمار در کارکنان پرستاری بیمارستان خاتم الانبیاء (ص) تهران می باشد.
این بررسی یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است، جامعه پژوهش کلیه کارکنان پرستاری بیمارستان خاتم الانبیاء (ص) بود که به روش نمونه گیری در دسترس و با استفاده از جدول مورگان 260 نفر از آن ها انتخاب شدند. با استفاده از چک لیست ارزیابی حمل بیمار(Patient Transfer Assessment Index=PTAI) نمرات کارکنان برای حمل بیمار محاسبه شد و در نهایت داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، آنووا) و نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
افراد با میانگین سنی (6/65±35/40 سال)، سابقه کار (5/71±11/36 سال)، قد (5/79±1/73 متر)، وزن (8/72±73/82 کیلوگرم) و شاخص توده بدن (2/41±24/57) در مطالعه شرکت کرده بودند. نتایج نشان داد که هیچ کدام از افراد شرکت کننده موقع حمل بیمار از تجهیزات کمک جابجایی استفاده نمی کنند. بار کاری در سطوح خطر مواجهه بر اساس شاخص PTAI در سطح 1 برابر با 0%، سطح 2 برابر با 8/07% و در سطح 3، 91/93% بود؛ همچنین میانگین نمره PTAI در پرستاران و کمک بهیاران به ترتیب برابر با (17/14±32/83) و (12/46±42/25) بود که با بار کاری رابطه معنی داری داشتند (0/001=P).
نتایج نشان داد که بار کاری ناشی از حمل بیمار در کارکنان پرستاری در سطح خطر بالا می باشد؛ بنابراین آموزش اصول صحیح ارگونومیکی و همچنین استفاده از تجهیزات کمک جابجایی (غیر مکانیکی و مکانیکی) جهت کاهش بار کاری ناشی از حمل بیمار توصیه می شود.