توزیع فضایی فعالیت های پایه ای بخش کشاورزی در استان های کشور با استفاده از مدل ضریب مکانی

رشد و توسعه اقتصادی مناطق یک کشور از مهمترین مباحث اقتصاد منطقه ای در دهه های اخیر محسوب می شود. نادیده گرفتن استعدادها، توانایی ها و مزیت های نسبی هر منطقه در زمینه فعالیت های اقتصادی باعث می شود که سرمایه گذاری ها متناسب با امکانات و ظرفیت های بالقوه مناطق صورت نگیرد و با وجود اجرای برنامه های متعدد توسعه ملی و منطقه ای، همچنان روند توسعه نیافتگی مناطق ادامه یابد. بنابراین در صورتی که عوامل موثر بر رشد اقتصادی مناطق شناسایی شود و درک درستی از توانمندی ها و تنگناهای آن مناطق فراهم شود، می توان زمینه ارتقای سطح سیاست گذاری های مرتبط با مناطق، تصمیم گیری درست و مبتنی بر آگاهی را برای سیاست گذاران ملی و محلی فراهم کرد. هدف از تدوین این مقاله تعیین فعالیت های پایه ای کشاورزی استان های کشور با استفاده از تکنیک ضریب مکانی (LQ) می باشد. جامعه آماری تحقیق شامل 30 استان کشور است. آمار و اطلاعات از سرشماری عمومی کشاورزی 1387 استخراج و در 8 زیربخش تقسیم بندی شدند.
نتایج تحقیق نشان داد که: استان های گیلان با ضریب مکانی(75/2) و (89/2) تهران(23/9)، گیلان (91/2)، کردستان(56/3)، گیلان(47/2)، سیستان و بلوچستان(40/2) و گیلان (59/14) به ترتیب در زیر بخش های زراعت، باغداری، تولید گلخانه، پرورش طیور، پرورش زنبور عسل، پرورش دام بزرگ، پرورش دام کوچک و تولید کرم ابریشم دارای بالاترین ضریب مکانی می باشند لذا این فعالیت ها به عنوان فعالیت پایه ای محسوب شده و منجر به صدور کالا از بخش های مذکور شده است.