بهینه کاوی ابزارها و تجارب سیاست گزاری به منظور بهبود حفاظت زمین های کشاورزی پیرامون شهرها در ایران

با توجه به روند پرشتاب تبدیل زمینهای کشاورزی به کاربری های ساخته شده در پیرامون شهرهای ایران، ارزیابی سیاست های کشور و ارائه راهکارهایی برای بهبود سیاست گزاری در این زمینه ضروری است. در این پژوهش، برخی از مهم ترین ابزارهای سیاست گزاری عمومی برای مدیریت رشد شهری و حفاظت زمینهای کشاورزی معرفی میگردد. سپس تجارب حفاظتی پنج کشور ایالات متحده، کانادا، بریتانیا، هلند و ایران بررسی و با روش تحلیل تطبیقی از نظر متغیرهایی مانند نحوه استفاده ابزارهای سیاستی مقایسه می شود. با الگوبرداری از این بینش ها، نقاط ضعف و قوت و راهکار های کلی بهبود نظام سیاست گزاری ایران ارائه می شود. بر اساس نتایج، مهم ترین چالش های ساختار سیاستی ایران، تخصیص غیرمنصفانه هزینه های حفاظت بین ذی نفعان، عدم انسجام سیاست ها و بی توجهی به تاثیر تعاملات ذی نفعان بر تبدیل زمین های کشاورزی است. برای اصلاح این موارد، پیشنهادات ذیل ارائه شده است: 1) توسعه ظرفیت سیاست گزاری و ارائه مشوق به مالکان زمینهای کشاورزی 2) تدوین چارچوب سیاست گزاری حفاظت زمین های کشاورزی شامل اولویت ها، استراتژی ها و ابزارهای سیاستی 3) حل و فصل مناقشات برای ایجاد تعادل بین منافع ذی نفعان. مهمترین نقد ساختار مدیریتی ایران ناهماهنگی تصمیمات سازمان های مسئول است. پیشنهاد می شود با ایجاد سازمانی مستقل برای مدیریت مسائل مربوط به حفاظت و کاربری زمین، کارویژه های سیاستی این دو حوزه تجمیع شود.