مقایسه اثربخشی دیازپام و متیل پردنیزولون وریدی در درمان سرگیجه حاد محیطی؛ یک کارآزمایی بالینی

اگر چه سرگیجه به تنهایی یک بیماری محسوب نمی شود اما یکی از شایعترین شکایات مراجعین به بخش های اورژانس است. با توجه به اینکه در برخورد با سرگیجه محیطی درمان واحدی مورد اتفاق نظر نیست برآن شدیم که تاثیر و عوارض متیل پردنیزولون و دیازپام وریدی را طی یک کارآزمایی بالینی در درمان سرگیجه حاد محیطی مقایسه نماییم.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دو سویه کور و با هدف مقایسه اثربخشی متیل پردنیزولون و دیازپام وریدی در کنترل سرگیجه حاد محیطی بر روی بیماران مراجعه کننده به بخش اورژانس انجام شد. بیماران با استفاده از روش تصادفی ساده به یکی از دو گروه مذکور تقسیم شدند و شدت سرگیجه (بر اساس معیار VAS)، تغییرات همودینامیک، سطح هوشیاری، تغییرات قند خون و در نهایت عوارض جانبی بین دو گروه در دقایق 30، 60 و 120 بعد از تزریق مورد مقایسه قرار گرفت.
مطالعه بر روی 113 بیمار با میانگین سنی 4/10 ± 8/41 سال (60-20) انجام شد (4/58 مرد). بیماران به دو گروه دیازپام وریدی (تعداد = 51 نفر) و متیل پردنیزولون وریدی (تعداد = 62 نفر) تقسیم شدند. اختلاف معنی داری بین دو گروه از جهت سن (830/0 =p)، جنس (339/0 = p)، شدت سرگیجه (337/0 =p) و علائم حیاتی (986/0 =p) بدو ورود وجود نداشت.
شدت سرگیجه تنها در دقیقه 120 بعد از مصرف دو دارو با هم اختلاف معنی داری داشت (003/0 = p). هیچ موردی از افت فشارخون، کاهش سطح هوشیاری و ناپایداری همودینامیک در دو گروه مورد مطالعه طی 120 دقیقه مشاهده نگردید. خشکی دهان در گروه دریافت کننده دیازپام وریدی به طور معنی داری بالاتر بود (007/0 = p). میانگین قند خون گروه دیازپام و متیل پردنیزولون در دقیقه 60 و 120 به ترتیب عبارت بودند از: 2/36 ± 6/120 و 2/51 ± 1/143 (009/0 = p) و 1/35 ± 5/119 و 9/50 ± 9/162 (001/0 > p).
به طور کلی شاید بتوان گفت با در نظر گرفتن اثربخشی مناسب تر و کم اهمیت بودن عوارض جانبی مشاهده شده با دیازپام وریدی این دارو انتخاب مناسب تری نسبت به متیل پردنیزولون وریدی در کنترل علامت بیماران مراجعه کننده با سرگیجه حاد محیطی باشد.