بررسی مولفه زمانی «نظم»، «تداوم» و «بسامد» در فریدون پسر فرانک

امروزه روایت شناسی، با توجه به تنوع، ابعاد و پویایی خاصی که دارد، به عنوان نظریه و روشی علمی در مطالعه و بررسی فنون و ساختارهای روایی آثار ادبی، بیش از پیش مورد توجه و استفاده منتقدان و پژوهشگران ادبی قرار گرفته است. در این جستار مولفه زمان از دیدگاه روایت شناسی، به عنوان شاخه ای در نقد ادبی، با تکیه بر نظریه ژرار ژنت و از منظر نظم، تداوم و تکرار، در داستان فریدون پسر فرانک نوشته علیرضا محمودی ایرانمهر که برداشتی از داستان فریدون و پسرانش در شاهنامه فردوسی است، مورد واکاوی قرار گرفته است؛ به این دلیل که از میان ساخت مایه های روایی، عنصر زمان روایت در این رمان، مولفه ای قابل توجه است؛ از این رو، مقاله حاضر با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی، زمان روایی در سطح داستانی رمان فریدون پسر فرانک را مورد بررسی قرار داده است تا نقش زمان در شکل گیری روایت داستان و ارتباط میان متن و خواننده را روشن نماید. بررسی رمان مذکور نشان می دهد که روند روایت در این رمان مبتنی بر شیوه شکست زمان و رفت و برگشت های نامنسجم است و شکل روایت در آن، سیری مدور دارد و پایان داستان با آغازش ارتباطی مستقیم پیداکرده است.