چهره قدسی زن و عشق در داستان های مصطفی مستور

زن، شخصیت کانونی و مهم ترین موضوع داستان های مصطفی مستور است و با زنان داستان های واقع گرای معاصر، تفاوت ماهوی دارد؛ چراکه از سویی، تجلی تام و تمام «زن مثالی» است و از سوی دیگر، میراث دار تصویر و تصوری است که قرن ها در ادبیات غنایی ایران، از وی ارائه شده است. زنی والا، روشن ضمیر، درون نگر، باایمان، وفادار، پری صفت، الهام بخش، هنرآفرین، دور از دسترس و پاک تر از آن که به تملک مرد درآید؛ و بدین دلیل، عشق نیز در این داستان ها، سراسر قدسی و فرازمینی است؛ یا به فرجام نمی رسد یا عاشق از وصال می پرهیزد. حتی زنان بدکار هم شخصیتی معصوم و محترم دارند. در مقاله پیش رو، با روش توصیفی تحلیلی، و با این فرض که رویکرد این داستان ها به موضوع زن و عشق، با این بسامد و تکرار، در داستان های معاصر منحصربه فرد است و به ویژگی سبکی آثار نویسنده تبدیل شده و آن را با ادبیات غنایی عرفانی قدیم ایران پیوند می زند، به تجزیه و تحلیل چهره زن و نقش خاص و قدسی و آسمانی او و پیامد آن یعنی عشق پاک و معنوی در داستان های مستور پرداخته شده است.