بررسی روند طرح ولایت فقیه در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، تدوین قانون اساسی از مسائل اساسی بود که باید به سرعت تهیه می شد. در پیشنویس های قانون اساسی حتی پیش نویسی که به دستور امام خمینی(ره) نوشته شده بود، ذکری از اصل ولایت فقیه نبود، از این رو پس از شکل گیری مجلس خبرگان قانون اساسی و طرح ولایت فقیه به عنوان یکی از اصول قانون اساسی، واکنش های برخی گروه ها را در پی داشته است. بهطوری که حتی به طرح انحلال مجلس نیز کشیده شد. با توجه به این که امام موضع روشنی در مورد ولایت فقیه داشتند، و از سوی دیگر بر تسریع قانون گذاری، دور شدن از جو ملتهب انقلابی و تثبیت نظام اصرار می ورزیدند با تدابیر به موقع خود، موجبات تصویب قانون اساسی را طی یک روند قانونی فراهم آوردند و بعد از اضافه شدن این اصل، از آن به عنوان بهترین اصل یاد کرد. بعد از ده سال از اجرای قانون اساسی، امام دستور بازنگری را صادر و طی جلسات شورا لفظ «مطلقه» ذیل اصل 57 به قانون اساسی اضافه شد. آن چه مهم به نظر میرسد این است که اصل ولایت مطلقه فقیه، پس از بررسی های لازم و همه پرسی در قانون اساسی گنجانده شد، که یکی از امتیازات قانون اساسی و به عنوان ظهور رای مردم در انتخاب نوع حکومت و سرنوشت خویش است.