بررسی افکار و برنامه ریزی جهت اقدام به خودکشی در دانشجویان پزشکی ورودی سال های 1386 تا 1392 دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

خودکشی اقدامی آگاهانه در آزار خود است که به مرگ منتهی می گردد و شیوع بالایی در سنین 15 تا 24 سال دارد. این مطالعه به منظور بررسی فراوانی افکار و برنامه ریزی جهت اقدام به خودکشی در دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان طراحی و اجرا شد.
این مطالعه به صورت مقطعی انجام گردید و جمعیت مورد پژوهش تمامی دانشجویان رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان از ورودی 1386 تا 1392 به تعداد 300 نفر بودند که به روش سرشماری وارد مطالعه شدند اما فقط 265 نفر (88%) آن ها حاضر به شرکت در مطالعه شدند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استاندارد خودکشی Beck استفاده شد. داده ها پس از جمع آوری با آزمون های آماری توصیفی و استنباطی نظیر کای اسکوئر و آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتا یج: شرکت کنندگان شامل 126 پسر و 139 دختر بودند. از بین آن ها، 84/75% فاقد افکار خودکشی، 11/18% دارای افکارخودکشی، 15/4% آمادگی برای خودکشی و 88/1% قصد اقدام به خودکشی داشتند. بین افکار خودکشی و جنسیت (0/017=P)، محل سکونت (P=0/026)، سابقه بیماری مزمن (P=0/042)، سابقه اختلال روانی در فرد (P=0/002)، عادت به مصرف سیگار (P=0/049)، ارتباط معنی داری دیده شد.
این مطالعه نشان داد خطر خودکشی در دانشجویان پزشکی شیوع بالایی دارد. بنابراین برنامه ریزی های لازم برای پیشگیری از بروز افکار و اقدام به خودکشی بایستی صورت بگیرد.