مقایسه شدت‎های ورزش هوازی منظم بر تغییرات سطح سرمی آیریزین در مردان چاق کم تحرک

فعالیت ورزشی، به عنوان روشی برای پیشگیری و درمان بیماری های مزمنی همچون چاقی و دیابت، تغییراتی را در عضلات اسکلتی موجب می شود که تولید مایوکاین ها از آن جمله است. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه شدت‎های ورزش هوازی منظم بر تغییرات سطح سرمی مایوکاین وابسته به PGC1-α و هم چنین، بررسی تغییرات پروفایل لیپیدی در مردان چاق کم تحرک بود.
مواد و روش‏ها: در تحقیق حاضر، 39 داوطلب چاق با نمایه ی توده ی بدنی بیش از 27 کیلوگرم بر مترمربع در سه گروه ورزش هوازی با شدت 60-50 درصد ضربان قلب بیشینه (شدت پایین)، گروه ورزش هوازی با شدت 70 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه (شدت بالا) و گروه شاهد قرار گرفتند. گروه های تمرینی، ورزش هوازی را به مدت 10 هفته و سه جلسه در هفته و به مدت 30 الی 45 دقیقه انجام می‏دادند. پس از ارزیابی های اولیه (آنتروپومتریکی، حداکثر اکسیژن مصرفی و نمونه‎گیری خونی)، 10 هفته ورزش هوازی انجام شد و 24 ساعت پس از آخرین جلسه ی ورزش، دوباره ارزیابی ها تکرار شدند.
یافته ها: یافته ها بیانگر افزایش معنی دار میزان آیریزین در گروه ورزشی با شدت پایین (005/0=p) و افزایش 27 درصدی در گروه ورزش با شدت بالا بود که به لحاظ آماری معنی دار نبود (08/0=p). هم چنین، مقادیر HDL- کلسترول افراد هر دو گروه ورزشی به طور معنی داری افزایش یافت (05/0>p) که با کاهش معنی داری در نسبت LDL به HDL همراه بود (05/0>p). به علاوه، همبستگی معنی داری بین برخی از شاخص های لیپیدی و آنتروپومتریکی با مقادیر آیریزین وجود داشت (05/0>p).
نتیجه گیری: هر دو مداخله ی ورزشی بر تغییرات میزان سطح آیریزین در گردش خون و بهبود پروفایل لیپیدی داوطلبین چاق اثر مطلوبی دارد. با این وجود، اثربخشی شدت پایین در این داوطلبان بهتر است. به علاوه، به نظر می‎رسد تمرین ورزشی بتواند از میزان مقاومت آیریزینی بکاهد.