طراحی الگوی توسعه روابط بین فرهنگی در عصر جهانی شدن

هدف اصلی در این مقاله شناسایی و ارایه الگوی توسعه روابط بین فرهنگی درعصر جهانی شدن در کشور می باشد.روش این تحقیق از نوع توصیفی – پیمایشی و ابزار گرد آوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته می باشد. جامعه آماری این تحقیق شامل دست اندرکار امور فرهنگی و روابط بین الملل در سازمان های مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام، وزارت امور خارجه، سازمان صدا و سیما، شورای عالی انقلاب فرهنگی و مرکز ملی مطالعات جهانی شدن می باشند. به منظور بررسی نظرات جامعه آماری محدود و با هدف افزایش دقت نتایج از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شده است و تعداد نمونه برآورد شده 120 نفر بود. یافته های تحقیق در بعد نظری فرهنگ را به عنوان مقوله ای هم وزن با سایر مولفه های قدرت هم چون سیاسی، اقتصادی، نظامی دانسته و حتی در برخی از تئوری ها آن را مهمترین عامل و مبنای همگرایی یا واگرایی ملت ها پنداشته است. نتایج بدست آمده از آزمون فریدمن نیز نشان داد که فرهنگ در مقایسه با 3 مولفه قدرت سیاسی، اقتصادی، نظامی در رتبه سوم اولویت قرار دارد. اما در بخش میدانی، اعضای جامعه آماری به رغم مهم انگاشتن نقش فرهنگ در سیاست خارجی، تاثیر فرهنگ را در این زمینه کمتر از قدرت سیاسی و اقتصادی دانسته اند. در نهایت با جمع بندی و تجزیه و تحلیل نتایج آماری بر آمده از تحقیق میدانی یک الگوی عملیاتی بومی بر مبنای عامل فرهنگ که حاوی راهکارهایی در سه سطح داخلی، منطقه ای و بین الملل برای توسعه روابط بین فرهنگی می باشد، ارائه شده است.