بررسی همبستگی بین جایگاه مهار ایمنی و حوادث شغلی در صنایع تولیدی متوسط منتخب استان قم، سال 1394

امروزه حوادث ناشی از کار، هزینه های مستقیم و غیرمستقیم زیادی را به جوامع تحمیل می کند. به منظور پیشگیری از وقوع این حوادث، لازم است در کنار عوامل محیطی، به عوامل فردی همچون جایگاه مهار ایمنی نیز پرداخته شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی همبستگی میان جایگاه مهار ایمنی و حوادث شغلی در دو شرکت تولیدی در سال 1394 انجام شد.
این مطالعه توصیفی - تحلیلی در سال 1394 بر روی 163 کارگر که به صورت تمام شماری شرکت کرده بودند انجام گرفت. ابزارهای مورد استفاده جهت جمع آوری داده ها، پرسشنامه معتبر جایگاه مهار ایمنی و دموگرافیک بود و حوادث به طور خوداظهاری بیان شدند. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی، تحلیل واریانس یک طرفه و رگرسیون پواسون تحلیل شدند.
از میان کل کارگران، 8/52% زن و مابقی مرد بودند. متوسط سن کارگران، 6/6±8/29 سال محاسبه شد. در مجموع، 37 نفر (8/22%) از کارگران دچار حادثه شغلی شده بودند. امتیاز مهار ایمنی، برابر با 7/6±1/39 به دست آمد. از متغیرهای دموگرافیک، بین سابقه شغلی افراد (06/0p=) با تعداد حوادث شغلی، ارتباطی وجود نداشت، ولی بین کنترل بیرونی (یکی از زیرمقیاس های جایگاه مهار ایمنی) با حوادث شغلی، ارتباط معنی داری دیده شد (05/0p<).
براساس یافته های تحقیق، افرادی که رویداد های مثبت یا منفی را پیامد رفتار خود نمی دانند؛ بلکه آن را به شانس، سرنوشت و عوامل محیطی مهارنشدنی نسبت می دهند، در مقایسه با افراد دیگر بیشتر دچار حادثه می شوند. از این رو، توجه به فاکتورهای روان شناسی و شناختی افراد در محیط های کار می بایست در اولویت توجه مدیران و تصمیم گیران صنعت قرار گیرد.