پولاد غندی و دیو سفید

صورت هندواروپایی واژه «دیو» در اصل نام خداوند است. زرتشت پیامبر پرستش خدایان دوران کافری را منع کرد و عالمیان را به ستایش اهورامزدا فراخواند. دیوان در این مقام، نخست به اساطیر و سپس به افسانه و داستان پیوستند. فولادغندی دیوی است که بهتر است او را کولادغندی بنامیم و غندی باید با واژه «gannāg mēnōg» پهلوی مربوط باشد. به نظر پروفسور آرتورکریستن سن اکوان و دیو سپید، هر دو، نامشان به صورت «spēd ī axwān» که در جاماسپ نامه آمده است، بازمی گردد. نام دیو سپید و واژه spēd را باید برگردان خطی فعل «spayeiti» اوستایی، به معنای « می افکند» دانست و «spayeiti»  نام گناهی است که امکانی برای کفاره ندارد و مرتکب را به دوزخ خواهد افکند. با این توضیح است که غلبه بر دیو سپید معنایی عرفانی می یابد و چیرگی بر دیو سپید پیروزی بر نماد گناهان است.