بررسی رابطه سطح تعارض با سبک رهبری در یک پژوهشگاه علوم پزشکی نظامی

رهبری موثر در جهت ایجاد و حفظ سطح بهینه تعارض از نیازمندی های موسسات پژوهشی می باشد. هدف این پژوهش بررسی رابطه سطح تعارض با سبک رهبری در بین کارکنان یک پژوهشگاه علوم پزشکی نظامی می باشد.
مطالعه حاضر از نوع مقطعی بوده و داده های این پژوهش از طریق سه پرسشنامه (مشخصات فردی، سبک رهبری به روش LPC فیدلر و سطح تعارض رحیم) از 42 نفر از مدیران و اعضای هیات علمی یک پژوهشگاه علوم پزشکی نظامی تهران در سال 1394 جمع آوری شد. تحلیل داده ها در سطح توصیفی و تحلیلی با استفاده از آزمون های آماری اسپیرمن، تی تست مستقل و رگرسیون خطی توسط نرم افزار 18 SPSS صورت گرفت.
بین سبک رهبری و سطح تعارض با میانگین سابقه کار افراد، سن و جنسیت کارکنان رابطه آماری معنی داری مشاهده نشد (0/05P˃). بین نمره رهبری و سطح تعارض درون فردی (0/377- و 0/05>P) و بین نمره رهبری و سطح تعارض بین گروهی (0/459- و 0/01>P) رابطه منفی و معنی دار وجود دارد. هر چند بین نمره رهبری و سطح تعارض درون گروهی، رابطه منفی (0/377-) برقرار است ولی این رابطه از نظر آماری معنی دار نمی باشد (0/08=P).
توجه به توانمندسازی مدیران در راستای بهبود سبک رهبری رابطه مدار بر کاهش سطح تعارض سازمانی موثر است. به منظور بهینه سازی سطح تعارض، برنامه ریزی جهت کاهش تعارض درون فردی و افزایش تعارض بین گروهی توصیه می گردد.