بررسی ارتباط بین محور کنترل سلامت و رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی بوشهر در سال 93-1392

با وجود اینکه کار یک منبع بسیار مهم برای امرار معاش و احراز موقعیت های اجتماعی است، در عین حال می تواند به سلامت فرد نیز آسیب وارد کند. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین محور کنترل سلامت با رفتارهای ارتقاء دهنده سلامت در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی بوشهر می باشد.
این مطالعه توصیفی- تحلیلی به روش مقطعی بر روی 208 نفر از کارکنان دانشگاه علوم پزشکی بوشهر با نمونه گیری در دسترس انجام شد. جمع آوری اطلاعات با پرسشنامه های استاندارد سبک زندگی ارتقاء دهنده سلامت و محور کنترل سلامت چندوجهی انجام شد. تحلیل آماری داده ها به وسیله نرم افزار SPSS ویرایش 20 انجام و از شاخص های توصیفی و آزمون آماری رگرسیون خطی استفاده گردید.
از بین مدل های رگرسیونی مربوط به رفتار ارتقاء دهنده سلامت و ابعاد شش گانه آن، تنها مدل مربوط به کل رفتار و ابعاد فعالیت فیزیکی و روابط بین فردی معنادار بود. از بین عوامل دموگرافیک و محور کنترل سلامت تنها محور کنترل درونی، تبیین کننده رفتار ارتقاء دهنده سلامت بود و 2/3 درصد تغییرات رفتار ارتقاء دهنده سلامت را تبیین می نمود (2/3 درصد R2=). هیچ یک از محورهای کنترل سه گانه تبیین کننده بعد فعالیت فیزیکی نبود در حالی که محور کنترل درونی تبیین کننده مثبت و محور شانس تبیین کننده منفی بعد روابط بین فردی بود و 9/4 درصد تغییرات روابط بین فردی را تبیین می نمودند (9/4 درصد R2=).
با توجه به تاثیر محور کنترل درونی بر رفتار ارتقاء دهنده سلامت و روابط بین فردی با اجرای برنامه های مشاوره ای باید سعی در درونی کردن محور کنترل افراد نمود تا با ارتقاء رفتارهای مربوط به سلامت گامی در جهت بهبود سلامت کارمندان برداشت.