توانایی تکامل اووسیت های شتر یک کوهانه درومداری بارور شده در محیط آزمایشگاهی به وسیله اسپرم های اپیدیدیم و انزال شده منجمد-ذوب شده

هدف از مطالعه حاضر مقایسه قابلیت بارورسازی اسپرم های اپیدیدیم و انزال شده منجمد-ذوب شده به منظور استاندارد سازی پروتکل آماده سازی مایع منی برای IVF بود. نمونه های مایع منی به وسیله واژن مصنوعی از 7 شتر درومداری جمع آوری شدند. تعداد 10 دم اپیدیدیم از شترهای بالغ کشتار شده جمع آوری شد و برای تهیه مایع غنی از اسپرم جداسازی، برش و شستشو داده شدند. اسپرم های اپیدیدیم و انزال شده برای انجماد مورد پردازش قرار گرفتند. اسپرم های اپیدیدیم و انزال شده منجمد-ذوب شده و تازه از لحاظ تحرک، زنده مانی، انسجام غشا و آکروزوم بررسی شدند. اسپرم های اپیدیدیم و انزال شده منجمد-ذوب شده برای تلقیح اووسیت های بالغ شتر در شرایط آزمایشگاهی مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که حرکت پیشرونده اسپرم های تازه جمع آوری شده از ناحیه اپیدیدیم به طور معنی داری (P<0.05) بیشتر از اسپرم های انزال شده بود (به ترتیب، 75/1 ± 25/49 در مقابل 5/1 ± 5/38 درصد). شاخص زنده مانی اسپرم های اپیدیدیم به طور معنی داری (P<0.05) بیشتر از اسپرم های انزال شده بود (به ترتیب، 45/2 ± 63/96 در مقابل 08/4 ± 00/84). انسجام غشا و آکروزوم پس از ذوب اسپرم های اپیدیدیم به طور معنی داری (P<0.05) بیشتر از اسپرم های انزال شده بود. میزان مورولا و بلاستوسیست اووسیت های شتر بارور شده در محیط آزمایشگاه توسط اسپرم های اپیدیدیم منجمد-ذوب شده (به ترتیب، 8/0 ± 4/59، 7/0 ± 12/19 و 7/0 ± 29/10) به طور معنی داری (P<0.05) بیشتر از اسپرم های بارور شده توسط اسپرم های انزال شده منجمد-ذوب شده بودند (به ترتیب، 1/3 ± 27/48، 1/1 ± 63/11 و 8/0 ± 43/5 درصد). در نتیجه، اسپرم های اپیدیدیمی منجمد شتر درومداری قابلیت تحمل انجماد، بارورسازی اووسیت ها و تولید جنین ها را در محیط آزمایشگاهی بهتر از اسپرم های انزال شده دارند.